NBA 90s blog

Fun Fact: Życie pisze najlepsze scenariusze, ale nie wszystkie kończy. Leżą sobie one w koszu historii, a razem z nimi niezliczone pomysły na ciąg dalszy. Ostatnio udałem się na taki właśnie śmietnik w poszukiwaniu różnych niewykorzystanych draftów dotyczących Shawna Kempa i offseason 1997 roku.

Choć z grubsza trade między Sonics, Bucks i Cavs miał sporo sensu dla wszystkich (Kemp dostał ukochane pieniążki, Vin Baker wreszcie mógł zagrać w playoffach, a Terrell Brandon i Tyrone Hill mogli uwolnić się od myśli szkoleniowej Mike’a Fratello, która była koszykarskim odpowiednikiem przyglądania się jak schnie farba), to spieprzył nam wszystkim końcówkę lat 90.

Czy więc zatem – zakładając, że nie było sposobu, aby zatrzymać Shawna w Seattle – życie nie miało na biurku lepszego scenariusza? Oto kilka alternatywnych wersji transferu Kempa na podstawie plotek sprzed 25 lat…

Kemp do Wizards za Chrisa Webbera
W pewnym momencie pojawiła się informacja, że Waszyngton może włączyć się w polowanie na Shawna, ale nic z niego nie wyszło, bo pod przykrywką konieczności wyrównania pensji C-Webba, Sonics mogli chcieć wcisnąć Wesowi Unseldowi Jima McIlvaine’a. Wizards nie byli zainteresowani przyjęciem byłego gracza, którego Seattle dopiero co przepłacili, a i pewnie Kemp – sfrustrowany zarobkami swojego bardzo białego kolegi – nie byłby super szczęśliwy, że musi zabrać go ze sobą do stolicy (to jakby latem 2022 roku, Brooklyn Nets do transferu Kevina Duranta dorzucili Steve’a Nasha i Seana Marksa). Unseld do tego wyżej cenił potencjał młodszego i mającego wieloletnią umowę Webbera, co jest bardzo zabawne, bo niecały rok później zamienił te zalety na osiem lat starszego i posiadającego wygasający kontrakt Mitcha Richmonda.

Kemp do Raptors za Marcusa Camby’ego
W linkowanym wcześniej artykule z Seattle Times była również mowa o wymianie za Camby’ego, której prawdopodobieństwo w czerwcu 1997 roku jeden z generalnych menadżerów oszacował na 70%. Alternatywna wersja tej wymiany to Shawn wędrujący do Kanady, Marcus trafiający do Denver i Antonio McDyess meldujący się w Deszczowym Mieście.

Kemp do Nuggets za Antonio McDyessa
Mignął mi gdzieś i taki wariant. Antonio był wtedy także na wylocie, ponieważ za rok stawał się niezastrzeżonym wolnym agentem i w Denver bano się, że ochoczo skorzysta z tej wolności (co zaiste zrobił, bo po transferze do Suns nie podpisał przedłużenia kontraktu i zawarł nową umowę… z Nuggets).

Kemp do Golden State za Joe Smitha
Choć brzmiało to bardziej jak spisany na kolanie pomysł autora wspominanego tekstu, Boba Sherwina, to czytamy, że choć Warriors klepnęliby deal bez mrugnięcia okiem, to w Seattle nie obeszłoby się bez kręcenia nosem i żądania dodatkowego kapitału koszykarskiego (kto wie, może udałoby się do transakcji włączyć Chrisa Mullina, który tego samego lata został oddany do Pacers?).

Kemp do Nets za Jaysona Williams i Jimmy’ego Jacksona
Choć ta propozycja pojawiła się w tekście źródłowym jako przykład słabych ofert otrzymywanych przez Sonics, możemy ją tu wymienić z kronikarskiego obowiązku. To faktycznie słaba oferta. Jackson ostatecznie przeszedł do historii jako ligowy tramp (12 różnych drużyn), który w kolejnych klubach zagrzewał bardzo mało czasu, a Williams… cóż, on równie mało czasu musiał zagrzać na kursie bezpiecznej obsługi broni palnej.

Kemp do Lakers za Eddiego Jonesa i Eldena Campbella
Lakers podobno ostrzyli sobie zęby na Kempa już przed draftem 1989 i sondowali dostępność Reignmana także latem 1997. Wymiana z nagłówka musiała by objąć jeszcze jakiegoś gracza Sonics, ale według Associated Press, zespołowi z Seattle zależałoby na pozyskaniu takiego power forwarda jak Campbell.

Kemp do Grizzlies za Shareefa Abdura-Rahima
Ta plotka zrodziła się z pięciodniowej wizyty Shareefa w Szmaragdowym Mieście, w trakcie której trenował w ośrodku należącym do Sonics i wystąpił w meczu charytatywnym Gary’ego Paytona.

Kemp do Bucks za Vina Bakera
Oczywiście pojawiła się i taka uproszczona wersja transferu, który ostatecznie doszedł do skutku, z Kempem lądującym bezpośrednio w stanie Wisconsin, obok Raya Allena i Glenna Robinsona.

Kemp do Bulls za Scottie’ego Pippena
Tak, ZNOWU.

Czy któreś z tych „co-by-było-gdybań” skończyło by się lepiej niż scenariusz, który życie zrealizowało? Na pewno bardzo ekscytująca wydaje się perspektywa połączenia Chrisa Webbera i Gary’ego Paytona (choć połączenie rok później C-Webba i Jasona Williamsa raczej nie ma sobie równych), ale moją wyobraźnię porusza także wizja Shawna wymieniającego się w Toronto adresami ulubionych fast foodów z Oliverem Millerem. Czy Kemp w Los Angeles Lakers, obok Shaquille’a O’Neala i Kobe’ego Bryanta, wróciłby do Finałów NBA (i czy backcourt Payton-Jones przechwycałby WSZYSTKIE piłki)? Gdyby George Karl w alternatywnym 1998 roku także objął posadę w Milwaukee z Kempem w składzie, to czy udałoby mu się utrzymać w ryzach Shawna i zapobiec rychłemu załamaniu jego kariery?

Trochę tych spin-offów dałoby się napisać, choć mam spore wątpliwości, czy Kempowi gdziekolwiek by się jeszcze chciało starać (choć przypominam, że nie grał tak źle w Ohio). Z kolei Ponaddźwiękowcy byli skazani na obniżenie lotów, bo żadna z ofert nie była lepsza niż w miarę trzeźwy Vin Baker (no, może poza tym mało realistycznym Chrisem Webberem).

Czyli bez szału, ale i tak chciałbym żyć w świecie, bez tych depresyjnych highlightów Shawna Kempa w koszulce Cavs…

Fun Fact: Pierwsza kioskowa seria Upper Deck kojarzy mi się z wakacjami. Dlatego kiedy widzę tę kartę – z jakiegoś powodu szczególnie tę, a nie inne – to od razu czuję jej zapach zaraz po wyjęciu z paczki, zmieszany z zapachem nadmorskiego powietrza (pierwsze kioskowe karty upolowałem na wakacjach), widzę przed oczami gdański falowiec a słyszę… cóż, może i słyszałbym szum morza, ale zagłuszają go dźwięki „Not in our house” i The Presidents Of The United States Of America:

Fun Fact: Postanowiłem wrzucić dziś jakąś kartę Shawna Kempa i nagle okazało się, że – także dziś – The Players’ Tribune opublikowało tekst autorstwa Reign Mana.

Miło było dowiedzieć się, że u Kempa wszystko w porządku, choć więcej pisze o Garym Paytonie niż o sobie i jakoś przesadnie nie sypie z rękawa anegdotkami. Choć tu śmiechłem:

Jeśli Kemp ma dobrą pamięć (a raczej – jeśli szwankuje ona tylko, gdy chodzi o kupno prezerwatyw), to wspomniana sytuacja miała miejsce 2 grudnia 1989 roku. Nie znalazłem na szybko żadnej innej relacji z tamtego dnia, ale znalazłem potwierdzenie faktu, że Billowi nie udało się Shawna przestraszyć (no dobra, może troszeczkę – w następnym meczu tych drużyn, rozegranym 17 dni później, rookie Sonics nie zdobył ani jednego punktu), bo gdy Tłoki następny raz przyjechały do Szmaragdowego Miasta, Reign Man zrobił tak:

Podejrzewam, że to wtedy Mark Aguirre zaczął nosić tamten t-shirt…

Fun Fact: Od niedawna wreszcie mam tę kartę w swojej kolekcji i trudno mi sobie wyobrazić, że w czasie którychś z kolejnych Świąt będę potrafił się oprzeć pokusie ponownego jej wrzucenia.

Christmas Fact: Chciałbym wszystkim Czytelnikom tego bloga życzyć Wesołych Świąt. Mam nawet prezent: film o Shawnie Kempie z 1995 roku.

Trzymajcie się ciepło, bądźcie szczęśliwi i wypoczywajcie. Chyba, że możecie dunkować. Wtedy dunkujcie.

Fun Fact 2: Powyższa karta to nie jedyne ujęcie dokumentujące świętowanie Bożego Narodzenia przez Shawna Kempa.

fot. andiecase.tumblr.com

No, w takiego kempowego Mikołaja to wierzę.

Fun Fact: Historia o tym, jak Shawn Kemp przeszedł do Cleveland, zrobił się gruby i kiepski w kosza, to jedna z najczęściej przypominanych historii przez fanów NBA z lat 90. Nic w tym dziwnego, bo Kemp był przez pewien czas wręcz drugą co do wielkości gwiazdą tej ligi i nagły schyłek jego kariery zaskoczył wszystkich, którzy oglądali Finały 1996. Muszę się jednak przyznać, że powtarzając tę opowieść i rzucając beztroskie żarty o grubasach, zapominam o pewnym fakcie, który zatarł się w głowach także wielu innych kibiców: Shawn Kemp w Cleveland nie grał wcale źle, nawet wtedy, gdy był już Grubym Shawnem Kempem. Dopiero w Portland, w towarzystwie innych Jail Blazers, styl życia i charakter wreszcie przeważył i pociągnął go na dno razem z całym jego talentem.

W pierwszym sezonie po wymuszeniu transferu – rozgrywkach 97/98 – Kemp poprowadził do playoffów zespół, który w pierwszej piątce miał trzech rookies (Zydrunas Ilgauskas, Brevin Knight, Cedric Henderson), drugim najlepszym jego zawodnikiem był trzecioroczny role player, Wesley Person, a miejsce w rotacji mieli Danny Ferry i Scott Brooks. Jego średnie – 18.0 PPG i 9.3 RPG nie różniły się zbytnio od tego, co robił w Seattle (choć zauważalna była gorsza skuteczność rzutów z pola, 44.5%, najniższa wśród pierwszych sezonów kariery, efekt większej ilości rzutów z dystansu), a Reign Man po raz szósty z rzędu wystąpił w All-Star Game jako lider bodaj najlepiej broniącej drużyny w NBA.

Potem miał miejsce niesławny lokaut, podczas którego Kemp sobie niesłabo pofolgował, bo – jak przyznał potem z rozbrajającą szczerością – myślał, że sezon zostanie odwołany w całości. Nikogo nie zdziwiło, że Cavs spadli w tabeli Wschodu poza pierwszą ósemkę, ale tak naprawdę Shawn znów nie grał źle. Ba – już jako Gruby Shawn Kemp ustanowił w 42 meczach swoje rekordy kariery w średniej punktowej (20.5 PPG) oraz wskaźniku PER (23.6). Kawalerzyści grali gorzej, ale na cały sezon stracili Ilgauskasa (po 5 meczach), przez co Kemp musiał w 33 spotkaniach dzielić miejsce w pierwszej piątce z Andrew DeClercqiem (ciekawe czy zatęsknił wtedy za Jimem McIlvaine’em?). W każdym razie jak na kogoś, kto właśnie przejadł swoją karierę, ciągnął jeszcze nieźle.

W ostatnim sezonie w Cleveland – gdy było już jasne, że Kemp nie ma w sobie wystarczająco dużo dyscypliny, czy chęci, by wrócić do formy i pchnąć swoją karierę z powrotem na właściwe tory – zaliczał na pożegnanie z Ohio 17.8 PPG i 8.8 RPG przy słabiutkich 41.7% z pola (w robiących wrażenie ze względu na kłopoty ze sportowym trybem życia 82 meczach). Mimo wszystko prawdziwym załamaniem formy był dopiero następny sezon w Blazers – kampanię 00/01 zakończył ze średnimi 6.5 PPG i 3.8 RPG i właściwie to rok 2000, a nie 1997, należy wyryć na nagrobku kariery Kempa.

Mimo anegdotyczności tamtego mrocznego okresu, lepiej jednak wspominać Kempa z czasów świetności, gdy efektowne wsady rozdawał na prawo i lewo niczym swój materiał genetyczny.

Tak na marginesie: bardzo lubiłem to przytulne wnętrze Tacoma Dome, gdzie Sonics grali w 1994 i 1995, w czasie renowacji hali KeyArena (dawniej Seattle Center Coliseum).

Na marginesie marginesu przypomnę jeszcze – bo sam sobie to właśnie przypomniałem ku własnej uciesze – że jestem współtwórcą karcianej gry „Kemp”.

Fun Fact: Dawno mnie tu nie było, ale mam usprawiedliwienie na każdy dzień nieobecności. Serio. Nie będę się tłumaczył, ale uwierzcie mi, że to lepsze usprawiedliwienia niż te, których swego czasu udzielał Shawn Kemp. Cytat, true story:

„Shawn Kemp w czasach gry w Cleveland często spóźniał się na samolot i w pewnym momencie skończyły mu się wymówki. Pewnego razu powiedział trenerom, że spóźnił się ponieważ jego pies zasnął przed jego samochodem i musiał czekać aż się obudzi.”

Chociaż nie – moje usprawiedliwienia nie są jednak aż tak dobre.

Fun Fact: Shawn Kemp gdy przyszedł do Portland i dział PR dał mu do wypełnienia kwestionariusz z różnymi luźnymi pytaniami osobistymi, wpisał „dziewczyny” zarówno w rubryce „hobby” jak i „ulubione śniadanie”. Serio.