NBA 90s blog

Fun Fact: Nie ma to jak dobra plotka transferowa z lat 90, dlatego podpierając się niezastąpionym w tym temacie blogiem Knickerblogger.net przybliżę dziś ten moment, w którym New York Knicks prawie wymienili Charlesa Oakleya na Kendalla Gilla.

To było lato 1993 i Michael Jordan jeszcze nie ogłosił swojej decyzji o zakończeniu kariery (pierwszej z trzech), wciąż więc panowała moda na posiadanie „Jordan stoppera”. Nowojorczycy rok wcześniej stracili jednego z zawodników o takiej reputacji (bynajmniej nie niewątpliwej) – Geralda Wilkinsa (podkupili go szukający od lat swojego jordanowego kryptonitu Cavaliers) i teraz dali się ponieść fali entuzjazmu otaczającej 24-letniego Gilla, który zbierał mnóstwo pochwał za grę w defensywie i zdążył już pokazać, iż potrafi zdobywać po 20 punktów w spotkaniu (oraz że jest malkontentem, wymuszając poszukiwania dla niego nowej drużyny na Hornets, u których nie mógł liczyć na więcej niż bycie trzecią opcją).

Wstępnym planem była trójstronna wymiana, na mocy której Gill trafiłby do Wielkiego Jabłka, Hornets pozyskają Herseya Hawkinsa lub Jeffa Hornacka z Sixers, a klub z Philly otrzymałby Charlesa Oakleya i Tony’ego Campbella lub Grega Anthony’ego od Knicks.

Pat Riley uzależniał jednak ten transfer od znalezienia wysokiej klasy następcy Oaka, którym miał być A.C. Green. Żelazna Dziewica odrzuciła jednak awanse swojego byłego trenera z czasów Lakers i zostawiła Hollywood na rzecz Phoenix. W tej sytuacji Knicks – słusznie – wycofali się z dealu z Charlotte i niecały rok później zagrali w finale, zaś Kendall powędrował do Seattle, co okazało się przejściem z deszczu pod rynnę.

Fun Fact bis: Jeden z Czytelników, Dawid, domagał się poprzez Facebooka, żebym koniecznie napisał coś o poniższej sytuacji z trzeciego meczu pierwszej rundy playoffów z 1998 roku, między Nets i Bulls, w którym Kendall Gill dokonał wyczynu nie byle jakiego – podkręcił dwie kostki jednocześnie…

Tylko co ja mam tu pisać? Zwłaszcza, że Dawid wyczerpał temat załączając do swojej wiadomości ten oto tysiąc słów:

Fun Fact: Kendall Gill był w latach 90. prototypem dwóch rodzajów graczy: swingmana i gracza skonfliktowanego z trenerem.

Kendall rozpoczął karierę u boku Larry’ego Johnsona i Muggsy’ego Boguesa w Charlotte Hornets. To właśnie tam, w drugim sezonie w karierze przekroczył średnią 20 punktów na mecz. Wynik ten powtórzył dopiero 5 lat później jako gracz New Jersey Nets, tuż przed tym jak jego kariera zanotowała nagły i trwały spadek jakościowy, a Gill z lidera ofensywy przebranżowił się na gracza drugiego planu w porywach do sprawnego obrońcy – w sezonie 88/89 był liderem ligi w przechwytach na mecz. Pomiędzy obiecującym początkiem kariery a jej odrodzeniem (krótkim, ale jednak) w New Jersey, miał miejsce najszerzej komentowany etap gry Kendalla w NBA – dwa sezony w Seattle SuperSonics.

Gill trafił do zespołu Kempa i Paytona w 1993 gdy Hornets uznali, że nie uda im się pogodzić gwiazdorskich zapędów jego, LJ’a i Alonzo Mourninga. Ponieważ „Rękawica” i „Reign Man” byli nie mniejszymi gwiazdorami, Gillowi i tak nie udało się więc uniknąć zmniejszenia roli w ataku, choć 14 punktów jakie zdobywał za swojej kadencji w Seattle było bardzo przyzwoitym wynikiem. Problemem było głównie to, że zdaniem George’a Karla ta rola ofensywna Gilla była i tak za duża. Gdyby nie wysoka pensja Kendalla, trener Sonics najchętniej w ogóle by nim nie grał, bo uważał go za mięczaka i malkontenta (klasyczny „Furious George”). Taką opinię wyrażał też publicznie co zaogniło dodatkowo zatargi Gilla i Karla. Kiedy trener nie przestawał prześladować Gilla, a u tego zdiagnozowano depresję, włodarze Sonics postanowili nie ryzykować dalszej eskalacji i oddali Kendalla z powrotem do Hornets.

Kendall Gill podkreślał wtedy jak bardzo skrzywdził go George Karl i tłumaczył, że wszystkie jego wypowiedzi o tym jak to bliski jest pobicia szkoleniowca nie są w jego stylu, bo on jest spokojny i od fizycznych konfrontacji stroni. To przestało być prawdą po zakończeniu kariery przez Gilla w 2005 roku – z parkietów NBA przeskoczył bowiem bezpośrednio na… zawodowy ring bokserski. Stoczył na nim 4 walki, wygrywając wszystkie, w tym 3 przez techniczny nokaut. Ostatni raz walczył w 2010 roku, choć ta informacja jest nie do końca ścisła, bo w 2013 roku Gill – pracujący wówczas jako komentator meczów Bulls – pobił się z kolegą po fachu Tomem Doyle’em z którym chwilę wcześniej poróżnił się na antenie w kwestii interpretacji nieuznanej przez sędziów dobitki Joakima Noah w meczu z Nuggets.

Gill jest też być może jedynym koszykarzem, którego wideo-zlepek boiskowych akcji nie ma w tle hip hopu a klasyczny rock…

Fun Fact: Oprócz 12914 punktów w NBA, Gill ma w swoim dorobku jako profesjonalny sportowiec także bilans 4-0-0 na ringu bokserskim.

Trzy ze swoich walk wygrał przed czasem przez techniczny nokaut, a jedną jednogłośnie na punkty. Karierę zawodowego boksera Kendall zaczął w 2005 roku, niedługo po tym jak skończył karierę koszykarza. Ostatnią walkę stoczył dwa lata temu jako 42-latek.