NBA 90s blog

Fun Fact: L-Train jest jedynym graczem w historii ligi, który po pierwszych trzech sezonach w NBA miał średnie z kariery powyżej 17 punktów, 7 zbiórek, 4 asyst, 1.5 przechwytu i 1 bloku. Takie średnie w latach 1991-1994 notował jeszcze tylko Scottie Pippen. Odkąd w sezonie 91/92 statystycy policzyli mu 8.1 RPG, 4.3 APG, 1.7 SPG i 1.7 BPG, takie osiągi powtórzyło do dziś raptem trzech zawodników: David Robinson (93/94), Chris Webber (96/97) i Kevin Garnett (98/99).

W lata 90 Simmons wchodził jako trzeci najlepszy strzelec w historii NCAA (tytuł, który utrzymuje po dziś dzień) i 7 wybór Draftu 1990 po uniwersytecie LaSalle. Rywalizację o tytuł Rookie Of The Year przegrał tylko z Derrickiem Colemanem, zdobywając w trakcie debiutanckiej kampanii wyróżnienie dla Gracza Tygodnia za średnie 29 PPG, 13.5 RPG i 5.5 APG w czterech kolejnych spotkaniach przerwanych Meczem Gwiazd. L-Train potrafił na boisku robić wszystko i choć brak specjalizacji oraz nieco zbyt wyluzowane podejście do życia prawdopodobnie nie pozwoliłby mu wyrosnąć na prawdziwą gwiazdę, to był całkiem niezłą wczesną wersją Granta Hilla… niestety z takim samym zdrowiem.

Po operacji kolan przed piątym sezonem w NBA (nie była ona zresztą jedyną w ciągu kolejnych – jak się miało okazać, ostatnich w lidze – trzech lat) nigdy nie powrócił do pełnej sprawności. Równie mocno co widok jego spuchniętych kolan, w oczy kuły statystyki dalekie od dawnych osiągów (okolice 4 punktów, 3 zbiórek i jednej asysty).

Zbyt dużo namacalnych dowodów na umiejętności Simmonsa nie zostało, ale poniżej można zobaczyć jak układała się jego współpraca z Mitchem Richmondem i resztą (wydawałoby się) perspektywicznego składu Kings…

Kontuzja kolan skazała na zapomnienie świetny start jaki L-Train zaliczył w NBA, za to kontuzja nadgarstka z 1991 roku unieśmiertelniła nazwisko Simmonsa w panteonie najgłupszych urazów profesjonalnych sportowców – Lionel doznał jej od… zbyt długiego grania na GameBoyu.