NBA 90s blog

Fun Fact: Nie mylą się ci, którzy twierdzą, że swoją życiową rolę filmową Xavier McDaniel zagrał w „Samotnikach”…

…jednak nie wyczerpują oni tematu. X-Man bowiem równie porywający epizod zaliczył w… „Świecie według Bundych”:

To nie koniec smaczków w tym odcinku.

Później Ksawery obrywa piłką od Peggy, znów prezentuje tę swoją minimalistyczną mimikę wpierdolu i raz jeszcze przekłada ją na czyny przy pomocy Bogu ducha winnego Ala.

Jeszcze później pojawia się… Clyde Drexler, który asystuje pani Bundy przy rzucie za 10 tysięcy…

…a w międzyczasie Kelly próbuje poderwać… Vlade Divaca.

Koszykarskie motywy uzupełnia gumowa figurka Patricka Ewinga, którą bawi się Peggy, heckling Ala skierowany do Pata Rileya i Charlesa Barkleya, a także wielki diss na Danny’ego Ainge’a. Najpierw spiker w hali zapowiada zawodników słowami „And now, it’s time to meet your NBA All Stars… and Danny Ainge”, a potem zamyślony Drexler – wciąż mający w pamięci Finały 1992 – patrząc na zupełnie nie ogarniającą koszykówki panią Bundy, dochodzi do następującego wniosku:

25 lat później wiemy, że Danny Ainge zdołałby zamienić Peggy Bundy na pierwszorundowy pick.

Fun Fact: Wielokrotnie na tym blogu wspominałem moje pierwsze doświadczenia z NBA (właściwie to po to go założyłem), więc co bardziej wnikliwi Czytelnicy mogą pamiętać, że moje fanbojstwo rozdziewiczyli w pierwszej rundzie Playoffów 1992 New York Knicks, a w szczególności podania za plecami Marka Jacksona i ogólna badasseria Xaviera „Iksmeeeeeeennn!” McDaniela. To także Knicks rozdziewiczyli mnie jeśli chodzi o pierwsze rozczarowanie związane z NBA, a było nim pozbycie się w ciągu jednego offseason właśnie moich dwóch ulubionych zawodników.

Dopiero niedawno dowiedziałem się, że winni są temu Washington Bullets i Harvey Grant (choć tak naprawdę oczywiście winni są przede wszystkim sami Knicks).

Otóż latem 1993 McDanielowi – po ledwie jednym sezonie w Wielkim Jabłku – wygasał kontrakt. Nowy Jork różnymi sposobami wygospodarował sporą ilość wolnych funduszy na wolnych agentów i szukał wzmocnienia właśnie na skrzydle. Oferta przedłużenia kontraktu X-Mana niby była w planach, ale Knicks chcieli najpierw wykorzystać cap space na nowego gracza, a dopiero później usiąść do rozmów z Xavierem, dla którego mogli przekroczyć salary cap.

Niestety poszukiwania small forwarda przerodziły się w mały skandal. Knicks napalili się na Harveya Granta, który po dwóch średnich sezonach na początku kariery, nagle zmienił się w gościa rzucającego po 18 punktów w meczu i zaczął narzekać na ciągłe przegrywanie w Waszyngtonie. Był zastrzeżonym wolnym agentem, ale obawiający się o brak funduszy na kontrakt dla właśnie wybranego w drafcie Toma Gugliotty, Bullets wprost powiedzieli, że mogą nie wyrównać szczególnie wysokiej oferty.

Gdy Knicks taką właśnie ofertę złożyli – 17 milionów dolarów za 6 lat gry – Pociski się wściekły i oskarżyły – także oficjalnie, w biurze ligi – Nowojorczyków o nielegalną manipulację i opracowanie kontraktu wspólnie z Grantem w taki sposób, żeby był jak najbardziej niekorzystny dla stołecznej ekipy. Szczególnie w Waszyngtonie nie podobała się opcja zawodnika już po drugim sezonie, która zdawała się mówić „jeśli wyrównacie, to Grant i tak odejdzie po roku za darmo” (zresztą Grant to potem potwierdził, więc można sobie było darować te subtelności). Choć Knicks zostali oczyszczeni z zarzutów, Bullets po złości wyrównali ofertę.

Temu wszystkiemu przyglądał się ze zniecierpliwieniem Xavier McDaniel, ostatecznie stwierdzając, że nie ma ochoty czekać aż jego drużyna łaskawie zaproponuje mu zasłużone przedłużenie i przyjmując ofertę od Boston Celtics.

Jako że Knicks zostali w tej sytuacji bez niskiego skrzydłowego, zaaranżowali z Los Angeles Clippers wymianę, na mocy której pozyskali Charlesa „Mogłeś po prostu wsadzić z góry tę je***ą piłkę” Smitha i Doca „Gorbaczowa” Riversa (i Bo „Bo Kimble!” Kimble’a!), wysyłając w przeciwną stronę Marka Jacksona i jego słodkie-słodkie podania.

Dobitkę X-Mana z 2 minuty i 54 sekundy poniższego wideo (razem z „liściem” wymierzonym w podstawę konstrukcji tablicy) pamiętam z retransmisji Playoffów 1992 w TVP2 i to zawsze pierwszy obraz, który staje mi przed oczami, gdy myślę o McDanielu, oraz jeden z pierwszych, gdy próbuję sobie przypomnieć dlaczego właściwie kibicuję Knicks.

Fun Fact: Dokładnie 27 lat temu w lidze NBA zadebiutował Xavier McDaniel. Choć kojarzony jest raczej z osiągnięć w barwach Sonics, Suns czy nawet Celtics, ja pamiętam go przede wszystkim z jedynego sezonu (91/92) w Knicks. Akurat wtedy zaczynałem kibicować Nowemu Jorkowi i natychmiast stał się on jednym z moich faworytów. Cóż – dzieciak uwielbiający komiksy nie mógł nie pokochać kogoś o ksywie „X-Man”. Moje definiujące wspomnienie, to akcja McDaniela z drugiego meczu pierwszej rundy play-off w 1992 roku przeciw Detroit Pistons – serii bardzo fizycznej i zaciętej, wprost stworzonej dla takiego zabijaki jak Xavier: Nasz Bohater wyrywa zbiórkę ofensywną, obwieszony przeciwnikami trafia spod kosza z faulem i zaczyna z jak szalony okładać ręką ochraniacz na konstrukcji tablicy a Włodzimierz Szaranowicz krzyczy „Iksmeeeeeeennn!”. Mimo iż najlepsze momenty kariery spędził gdzie indziej i w Wielkim Jabłku był tylko przelotem, dla mnie Xavier McDaniel zawsze będzie w gronie najfajniejszych zawodników Knicks w historii.