Meh Fact: Tony’ego Smitha zaliczyłem jakiś czas temu do pierwszej piątki zawodników NBA z lat 90, którzy zupełnie niczym się nie wyróżniali. Chyba muszę ten wybór przemyśleć, bo Smithowi udało się kiedyś coś, czym zdecydowanie się wyróżnił…
Czas na tradycyjny w tych stronach gościnny występ Zoidberga:
Smith potrafił chociaż dobrze wybierać moment na wpadkę – były to ostatnie sekundy dogrywki już wygranego meczu. Brandon Knight powinien się patrzeć i uczyć…
(kocham ten klip…)
Szczerze mówiąc, to cykl „Human Lowlight Film” stracił trochę sens odkąd Shaquille O’Neal zaczął robić dla TNT swój segment „Shaqtin’ A Fool”, który ideologicznie w zasadzie pokrywa się z moim polowaniem na najgorsze akcje. Mimo wszystko na własny użytek dalej będę je kronikował, bo to w sumie jedyne w tym momencie urozmaicenie treści na MMJK. No i takich zagrań jak ten kontratak Grizzlies nie da się piętnować zbyt często…
Dodatkowo – dziś w nocy śniło mi się, że Jerryd Bayless popełnił samobójstwo podpalając się w miejscu publicznym. Dawno żaden mój sen nie miał aż tyle sensu.
Jeden z Czytelników zwrócił mi uwagę w komentarzach, że nie odróżniam lewej strony od prawej, co jest w zasadzie definicją przegrywania w grze w życie. Na szczęście jest Xavier Henry, który właśnie spadł za mnie w rankingu wszystkiego.
Trochę źle, że nabijanie się z Chrisa Bosha już wyszło z mody, ale za to jemu samemu nie wyszły niedawno 3 kolejne wsady:
Nick Young byłby dumny.
Nie wiem co DeShawn Stevenson robił w młodości po tym jak kończył grać w kosza, ale na pewno nie ćwiczył rzutów z połowy tak jak reszta świata.
To nadaje nowe znaczenie określeniu „rzut rozpaczy”.
Jeśli pierwsza część „Szklanej Pułapki” nazywała się „Die Hard”, a druga „Die Harder”, to ten oto sequel do najgorszego rzutu kelnerskiego w historii koszykówki autorstwa Nicka Younga, dość trafnie podsumowuje mój tytuł „Nick Younger” – podobnie jak „dwójka” „Szklanej Pułapki” jest niewątpliwie nie tak dobry jak pierwowzór, ale nadal zapewnia rozrywkę na wysokim (w zasadzie niskim) poziomie.
W przeciwieństwie jednak do serii filmów o przygodach Johna McClane’a kolejnymi frajerskimi zagraniami Nicka Younga nie stracę zainteresowania po trzeciej części.
Tej akcji Landry’ego Fieldsa nie powinno się puszczać przed godziną 22:
Landry wyrasta na patrona rubryki Human Lowlight Film. Żeby jednak nie czuł się samotny dorzucam w komplecie Kennetha Farieda ujawniającego swoje aktorskie zdolności – takiej przekonującej kreacji JaVale’a McGee nie widziałem dawno, nawet w wykonaniu JaVale’a McGee…
Tryumfalny powrót na MMJK cyklu prezentującego najgorsze akcje z parkietów NBA został opłacony z części 20 milionów dolarów jakie Raptors zapłacili przed sezonem Landry’emu Fieldsowi:
Po odejściu Fieldsa z Knicks uświadomiłem sobie jak przyjemne jest nabijanie się z zawodników, którzy nie grają w twojej ulubionej drużynie.
NBA skompilowało swoje top 10 najzabawniejszych zagrań sezonu. Wklejam na szybko, bo miejsce #6 to wielki nieobecny wśród gromadzonych przeze mnie od początku istnienia bloga najgorszych zagrań sezonu.
Zastrzeżenia: trochę drętwe, brak JaVale’a McGee, Nick Young dopiero na drugim miejscu, mam ochotę walnąć Dwighta Howarda w brzuch.
NBA 90s blog 