NBA 90s blog

Fun Fact: Oto alfabetyczna lista koszykarzy, którzy wystąpili w Finałach NBA/BAA w barwach przynajmniej trzech drużyn:

Wilt Chamberlain (Warriors, Sixers, Lakers)

Larry Foust (Pistons, Lakers, Hawks)

Horace Grant (Bulls, Magic, Lakers)

Robert Horry (Rockets, Lakers, Spurs)

Clyde Lovelette (Lakers, Hawks, Celtics)

Shaquille O’Neal (Magic, Lakers, Heat)

Gary Payton (Sonics, Lakers, Heat)

Kendrick Perkins (Celtics, Thunder, Cavaliers)

Sam Perkins (Lakers, Sonics, Pacers)

John Salley (Pistons, Bulls, Lakers)

Connie Simmons (Bullets, Knicks, Nationals)

Eric Snow (Sonics, 76ers, Cavaliers)

Max Zaslofsky (Stags, Knicks, Pistons)

Wśród trzynastu koszykarzy na tej liście jest dwóch Perkinsów, choć w całej historii NBA było tylko trzech graczy o tym nazwisku. Przypadek? Przypadek.

Nieprzypadkowy z kolei jest fakt, że Sam Perkins jest rekordzistą jeśli chodzi o celne rzuty za trzy w Finałach NBA oddane z pozycji centra. Ma 20 takich trafień, a za nim są Rasheed Wallace (13) i Bill Laimbeer (12). Bez podziału na pozycje plasuje się na 28. miejscu, wyprzedzając o jedno trafienie np. Chaunceya Billupsa i Larry’ego Birda.

Nieźle, jak na kogoś, kto ma cały czas zamknięte oczy.

Fun Fact: Sama pamiętamy głównie za sennie przymrużone powieki i doskonale korespondującą z nimi umiejętność zachowania pełnego spokoju w każdej sytuacji. Przetrwały jednak do naszych czasów dowody, że Perkins czasem pozwalał sobie na odrobinę szaleństwa, jak wtedy, gdy celebrował poniższy blok…

Powstrzymanie Mike’a Browna przed zdobyciem kosza z jakiegoś powodu rozemocjonowało Sama nawet bardziej niż game-winner w meczu Finałów NBA…

Perkins ze swoim rzutem za trzy przy wzroście 6’9″ wyprzedzał epokę.

Przed sezonem 94/95 nie było w historii NBA przypadku aby ktoś tych rozmiarów był na tyle sprawdzonym strzelcem z dystansu, aby notować na przestrzeni całych rozgrywek 1.5 celnej trójki w meczu. Pierwszymi koszykarzami mierzącymi 6 stóp i 9 cali lub więcej, którzy tego dokonali byli właśnie we wspomnianym sezonie Clifford Robinson, Terry Mills i Sam Perkins. Przez kolejne cztery sezony, Perkins i Mills powtórzyli ten wyczyn jeszcze po dwa razy, Robinson raz, a nowymi członkami klubu zostali Robert Horry i Danny Ferry. W latach dziewięćdziesiątych mieliśmy więc 10 przypadków wysokich graczy trafiających 1.5 rzutu za trzy w każdym spotkaniu. Dla porównania, przez kolejne 16 sezonów osiągnięcie to zanotowano… 108 razy, z czego 58 po 2010 roku (nie licząc obecnych rozgrywek).

Nawiązując do załączonego skanu karty podsumuję te dane stwierdzeniem, że długość spodenek i zasięgu rzutu wysokich to dwie rzeczy, które od początku lat 90 wydłużyły się najbardziej znacząco.