NBA 90s blog

Fun Fact: W teraźniejszości kończy się właśnie sezon zasadniczy 2017/18 i San Antonio Spurs – z problemami, ale jednak – zapewnili sobie 21. awans do playoffs z rzędu. Ostatni raz Ostrogi były poza burtą w niesławnych rozgrywkach 96/97, gdy po sześciu meczach David Robinson wyleciał na cały sezon z powodu kontuzji, Sean Elliott rozegrał tylko 39 spotkań, a liderem tankującego dla Tima Duncana zespołu został 37-letni Dominique Wilkins. To były czasy.

Łącznie w ostatnich 30 latach, zespół z San Antonio wystąpił w post season 28 razy (a właściwie to 27.5 raza, bo w sezonie 87/88 awansowali niezbyt zasłużenie, wygrywając zaledwie… 31 spotkań), dłuższe wakacje fundując sobie także w rozgrywkach 88/89, gdy wybrany z jedynką w Drafcie 1987 Admirał wciąż jeszcze służył w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych. Efektem był trzeci pick w naborze pozbawionym pewniaków, co być może uratowało Spurs przed postawieniem na wybranych z jedynką i dwójką Pervisa Ellisona i Danny’ego Ferry’ego. Zamiast nich do Teksasu powędrował Sean Elliott, który wraz ze świeżo zdemobilizowanym Robinsonem rozpoczął erę playoffowego urodzaju.

Wracając do teraźniejszości, to mimo przedłużenia playoffowej passy, Ostrogi przerywają serię 18 sezonów z minimum 50 zwycięstwami na koncie (która byłaby 20-sezonowa gdyby nie fakt, że w 1999 roku rozegrano 50 meczów ŁĄCZNIE). Gdyby tak pominąć sezon polokautowy i tankowanie z 1997 roku, to obecny bilans Spurs będzie najgorszy od 1992 roku (47 zwycięstw), czyli od kampanii, z której pochodzi ten oto blooperek Seana Elliotta…

Niestety nie mogę wrzucić filmiku, który wrzucić chciałbym najbardziej, bo najwyraźniej nie ma go w Internecie – fragmentów nadawanego w pierwszej połowie lat 90. programu telewizyjnego poświęconego Spurs, gdzie podobno Sean Elliott i Gregg Popovich recenzowali filmy.

Taka strata wymaga drugiej nagrody pocieszenia, którą niech będzie ta reklama, nakręcona w szczytowym momencie kariery indywidualnej Seana (20.0 PPG i drugie powołanie do Meczu Gwiazd w 95/96)…

Fun Fact: Sean Elliott jest osobą odpowiedzialną za 4 ważne momenty w historii koszykówki. Pierwszy z nich, to poniższa akcja – dla mnie jeden z najbardziej niedocenianych wsadów lat 90., z którego dumny byłby nawet Tom Chambers:

Drugi ważny moment, to tzw. Memorial Day Miracle, bez którego nie byłoby być może pierwszego tytułu Spurs (tamten rzut dawał Spurs prowadzenie 2-0 w serii i podłamał Blazers, którzy po zaciętych dwóch pierwszych spotkaniach zostali rozbici w pozostałych dwóch):

Trzeci moment, to pokazanie, że można zażartować z Gregga Popovicha i po powrocie do domu nie odnaleźć swojej żony i dzieci brutalnie zamordowanych.

I w końcu moment numer 4, najbardziej pobudzający wyobraźnię – dowód na to, że Tim Duncan nie jest robotem wysłanym do naszych czasów z przyszłości, w której ludzkość walczy z rządami maszyn a przywódcą ruchu oporu jest syn tablicy pleksiglasowej, którą można zabić tylko rzucając o nią piłką do kosza.

I jeszcze luźne spostrzeżenie po obejrzeniu tych filmików – zapomniałem, że Jerome Kersey był członkiem ekipy Spurs, która rozjechała moich Knicks w 1999 roku. To bardzo przykre, ale chyba za późno na zmianę patrona bloga…