NBA 90s blog

Fun Fact: Uczciłem już 55. urodziny Kevina McHale’a na MVP-Magazyn.pl, ale postanowiłem zrobić „afterek” na MMJK, żeby móc wspomnieć o tym, że gdyby Boston Celtics nie byli w latach 80. tak mądrze prowadzoną drużyną, to Kevin McHale po 1983 roku mógł nie tworzyć Wielkiej Trójki z Larrym Birdem i Robertem Parishem, a z Bernardem Kingiem i Billem Cartwrightem w Nowym Jorku. Po sezonie 82/83 Knicks byli gotowi złożyć ofertę McHale’owi, który był ograniczonym wolnym agentem, ale Red Auerbach w odpowiedzi zastosował pierwszy wielki manewr w nowożytnej historii wolnej agentury składając oficjalne oferty trzem podstawowym graczom Knicks – Rory’emu Sparrowowi, Sly’owi Williamsowi i Marvinowi Websterowi. Knicks, którzy mieli tylko 1,5 miliona dolarów do wydania na kontrakty musieli zdecydować czy matchują jednego ze swoich zawodników i składają ofertę McHale’owi, ryzykując, że Celtics wyrównają (to był rok, w którym NBA wprowadziło salary cap i zespoły, które na koniec sezonu 82/83 przekraczały limit wynagrodzeń musiały zmieścić się w tej wysokości pensji – patrz Knicks, a drużyny poniżej salary cap mogły wydać dowolną ilość pieniędzy i dopiero potem poddać się nowym przepisom – patrz Celtics), czy zatrzymują całą trójkę i dają sobie spokój z pościgiem za graczem Celtów. Ostatecznie odpuścili McHale’owi, co również było dobrym ruchem kadrowym, bo oczywiście Auerbach nie pozwoliłby odejść swojemu skrzydłowemu i na pewno wyrównałby każdą ofertę Knicks, a przy okazji wzmocniłby skład podstawowymi graczami Knicks jednocześnie osłabiając bezpośrednich rywali w walce o prymat w Dywizji Atlantyckiej.

Czyli w zasadzie McHale nie był zbyt blisko Knicks, ale i tak wspomniana wizja jego wspólnej gry w Wielkim Jabłku z drugim najlepszym (po Larrym Birdzie) skrzydłowym NBA w tamtym czasie, Bernardem Kingiem, nie mówiąc o możliwości sparowania tej dwójki z Patrickiem Ewingiem, to bardzo fajne ćwiczenie dla wyobraźni fanów koszykówki.