NBA 90s blog

Fun Fact: Bardzo modne jest ostatnio nazywanie Chrisa Jacksona / Mahmouda Abdul-Raufa „Stephenem Currym lat 90” – przy czym „ostatnio”, oznacza w tym wypadku „od tamtego tweeta Phila Jacksona”…

Ja się w gruncie rzeczy z Philem Jacksonem zgadzam, pomijając oczywiście ogólny sportowy poziom tych zawodników. Zgadza się nieograniczony zasięg rzutu…

Zgadza się brak przyzwoitości w korzystaniu ze swojego ofensywnego potencjału…

Ba – ostatnio zgadzają się nawet kontrowersyjne decyzje dotyczące symboli USA, choć o ile Stephen Curry po prostu nie lubi Donalda Trumpa, to Mahmoud Abdul-Rauf odmawiając stania podczas hymnu był o wiele większym wywrotowcem, zwłaszcza w latach 90

Liga zawiesiła wówczas Abdul-Raufa, który uważał gwiaździsty sztandar za symbol opresji i rasizmu. Gracz Nuggets stał się wówczas persona non grata w NBA i jego kariera dość szybko się zakończyła – już jako 28-latek miał problem ze znalezieniem pracodawcy w USA (przez co ostatecznie zabrakło mu 39 rzutów wolnych, żeby zakwalifikować się na listę wszech czasów pod względem skuteczności z tego elementu gry, której byłby liderem). Koszykarz znany dawniej jako Chris Jackson nie ma wątpliwości, że został zepchnięty na ligowy margines w związku ze swoimi przekonaniami. Stał się wrogiem publicznym, choć dziś pewnie byłby dla wielu osób bohaterem a NBA Adama Silvera wydaje się wspierać cywilną odwagę swoich pracowników. Edit: NOPE

Dość jednak o polityce.

Zanim Mahmoud Abdul-Rauf naraził się pracodawcom swoimi poglądami, narażał się trenerem brakiem formy w pierwszych sezonach, musiał też na co dzień walczyć ze swoim zespołem Tourette’a. Mimo tych przeciwności, w połowie lat 90 był pewnie bliżej Stephena Curry’ego, niż ktokolwiek inny. Wsadźcie lidera Dubs do ligi z tamtych czasów, w której nikt nie chciał słyszeć o tak otwartej ofensywie, na jaką dwukrotny MVP dostał zielone światło i faktycznie dokonania obydwu panów mogą się pokryć.

Na koniec krótki wideo materiał na temat Chrisa Jacksona mniej więcej z okresu, z którego pochodzi karta ilustrująca ten tekst (jedna z ostatnich, na której wystąpił jeszcze pod starym nazwiskiem)…

Poboczna refleksja: mam wrażenie, że wszystkie te sylwetki zawodników z NBA Action zawsze zaczynają się od historii o tym, jak to na początku nie szło bohaterowi segmentu, a towarzyszy jej ilustracja w postaci nieudanych akcji puszczanych w zwolnionym tempie.

Fun Fact: Pozwólcie, że ten „Fun Fact” oddam w całości Shaquille’owi O’Nealowi, który w książce „Shaq Bez Cenzury” tak wspomina Mahmouda Abdul-Raufa (który za czasów gry w jednej drużynie uniwersyteckiej z „Wielkim Kaktusem” nazywał się jeszcze Chris Jackson):

Chociaż mieliśmy w składzie dwóch olbrzymów, to Chris ciągle oddawał ze trzydzieści rzutów na mecz.  Cierpiał na Syndrom Tourette’a, chorobę, w której wykrzykuje się różne dziwne rzeczy bez specjalnego powodu. Zajęło mi trochę czasu, zanim się do tego przyzwyczaiłem. Nie rozumiałem tego. Musiał brać leki, ale tego nienawidził, bo źle się po nich czuł. Chadzał swoimi ścieżkami, nie znałem go zbyt dobrze.

[…] Pod koniec mojego pierwszego roku na studiach dziennikarze zaczęli się już mną trochę interesować i wściekłem się na Chrisa po jednym z meczów, bo w ogóle nie podawał. Wspominałem o tym i następnego dnia Dale przyniósł na zajęcia kasetę z filmem o Syndromie Tourette’a i kazał nam to obejrzeć. Chodziło mu o to, żebyśmy trochę wyluzowali, bo może Chris nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że nie podaje.

Super. Czyli nie mogę zwrócić kolesiowi uwagi, bo istnieje możliwość, że on nie zdaje sobie sprawy z tego, że gra jak samolub.