NBA 90s blog

Żarty o tuszy Olivera Millera, Eddy’ego Curry, Shawna Kempa, Charlesa Barkleya, ŚP Tractora Traylora, ŚP Kevina Duckwortha, Jerome’a Jamesa, Glena Davisa czy Bryanta Reevesa słyszał każdy. Mogliście nawet słyszeć dowcip o Michaelu Sweetneyu (aktualne foto powyżej), który przed tym sezonem starał się o powrót do NBA w barwach Celitcs (heh – pamiętam, że gdy grał w Knicks, na forach internetowych byli tacy, którzy twierdzili, że gdy dostanie więcej minut będzie graczem 20/10), ale nie wiem czy z ludzi ważących powyżej 200 kilogramów wypada jeszcze żartować. Tak czy siak ten tekst nie zawiera dowcipów z brodą, bo traktuje o mniej znanych grubasach, których drogi w różny sposób krzyżowały się z drogami NBA.

Dexter Pittman. Ci, którzy wiedzą, że ktoś taki w ogóle gra w NBA (i to po siedem minut na mecz w barwach Miami Heat) mogą pomyśleć „eee tam, przesada z tym grubasem, ot 140 kilo konkretnego centra”.

I w sumie będą mieli rację, tyle, że Pittman jeszcze parę lat temu wyglądał tak (Pittman po prawej nawet mimo tego, że gość po lewej ma na koszulce napis „Pitt”):

Zanim Dexter trafił na University of Texas ważył 180 kilo. Gdy pojawił na kampusie schudł już poniżej 170, ale i tak z powodu wagi nie był w stanie w pełni trenować. A jak trenował, to wyglądało to zapewne tak:

Ostatecznie dzięki bardzo ciężkiej pracy udało mu się schudnąć i znaleźć miejsce w NBA. Brawo. Na tym jednak koniec dobrych wiadomości.

Thomas Hamilton. Choć oficjalnie jego waga to 150 kilogramów, gdy jako Celt debiutował w NBA w sezonie 95/96 (miało to miejsce dopiero pod koniec sezonu, ponieważ wcześniej był albo kontuzjowany albo zawieszony albo akurat jadł) ważył sporo ponad 160. Nie wiem ile ważył gdy w 2002 roku próbował wywalczyć miejsce w składzie New Orleans Hornets.

Mimo swojej nadwagi w sezonie 99/00 udało mu się po 4 latach przerwy zahaczyć w NBA i nawet wystąpić siedem razy w pierwszej piątce Houston Rockets. Oczywiście szybko poddały się jego plecy i Hamilton już na parkiety NBA nie wrócił. Gdy jest się w hali NBA i wytęży się słuch podobno można usłyszeć oddech ulgi owych parkietów.

John Williams. Wiesz że masz problemy z wagą, gdy dzielisz ksywę z przenośną kuchenką.

Co prawda oficjalnie John „Hot Plate” Williams (nie mylić z Johnem „Hot Rodem” Williamsem) ważył „tylko” 107 kilo ale przy jego wzroście (203 cm) i fakcie bycia zawodowym atletą wystarczyło to, aby być głównym obiektem żartów o grubasach w latach 80 tak naprawdę (przy wzroście nieco ponad dwóch metrów) zdarzało mu się ważyć do 133 kilogramów (które jednak nie przeszkodziły mu w udanej karierze, zwłaszcza w barwach Bullets w latach 86-91 i oczywiście nie przeszkodziły mu w byciu głównym obiektem żartów o grubasach w latach 80. i na początku lat 90.).

Stanley Roberts. Gdy Roberts grał w Rockets i ważył ponad 140 kilogramów, ówczesny kolega z zespołu, Charles Barkley, powiedział mu: „Wiesz Stanley, mógłbyś być świetnym graczem, gdybyś nauczył się dwóch słów: jestem najedzony.”

Zastanawiałem się, czy Roberts to w tym towarzystwie nie jest zbyt wyświechtanym przykładem grubasa, ale za to cytaty z Charlesa Barkleya nie zestarzeją się nigdy.

DeAndre Thomas. Mam do wszystkich Czytelników wielką niczym sam Thomas prośbę. Nie czepiajcie się. Nie teraz. Bo, widzicie, DeAndre Thomas nigdy nie miał większych związków z NBA poza kilkoma dniami w 2010 roku spędzonymi jako zawodnik Fort Wayne Mad Ants. Jest to jednak okaz zbyt dorodny aby pominąć go na takiej liście.

Na dodatek jest to być może jedyny profesjonalny koszykarz, który został wywalony z drużyny w przerwie meczu. Ostatnio tułający się za koszykarskim chlebem po różnych dziwnych miejscach Thomas był zawodnikiem zespołu grającego w Premier Basketball League, Lawton-Fort Sill Cavalry. W przerwie jednego z meczów, ważący 145 kilo przy wzroście 203 cm skrzydłowy pokłócił się z trenerem, byłym graczem NBA, Michaelem Rayem Richardsonem a ten mając już dość leniwego i wyszczekanego DeAndre postanowił zwolnić go w trybie natychmiastowym.

Daniel Artest. Podobnie jak DeAndre Thomas, Daniel Artest, brat Metta World Peace’a, nigdy nie zagrał w NBA (ba – w zasadzie to nigdy nie grał w zorganizowaną koszykówkę poza epizodem w 3. lidze niemieckiej), ale był w 2007 na testach w Sacramento Kings, co wystarczy aby zaliczyć mu udokumentowany związek z ligą. Aby przyjąć go w poczet grubasów wystarczy zaś odnotować, że gdy był na owych treningach w Sacramento, to przy wzroście ledwo ponad 190 centymetrów ważył 135 kilo.

I jeszcze twierdził, że jest szybki i zamierza grać jako shooting guard, czym samym stworzył nowe standardy niedorzecznych wypowiedzi sportowców. A potem je zjadł (przepraszam, miało nie być dowcipów z brodą).

BONUS: Renardo Sidney i Joshua Smith. Obydwaj będą próbować niedługo swoich sił w drafcie (Sidney pewnie w 2012, Smith może dopiero w 2013) i obydwaj mają spore szanse na wybór więc na upartego można im flirt z NBA zaliczyć już teraz. O Sidneyu (127 kg) mówi się, że to Oliver Miller naszej generacji…

A z kolei Smith (140 kilo) prezentuje się tak:

Ja zaczynam szykować dowcipy.