NBA 90s blog

Fun Fact: Gdybym miał wybrać najważniejsze wydarzenie z ostatnich miesięcy, w których ten blog leżał odłogiem (najważniejsze, oczywiście, z perspektywy fiksacji na punkcie lat 90.), byłby to powrót na boiska NBA koszulek Vancouver Grizzlies, które już parokrotnie odkurzyło Memphis (dygresja: ktoś jeszcze ma wrażenie, że Ja Morant to powtórne przyjście Steve’a Francisa, tylko tym razem wszystko pójdzie tak, jak powinno, z brakiem odmowy gry dla Grizzlies na czele?).

Aby to uczcić, wrzucam kartę przedstawiającą owe kultowe stroje, w kolorze cyraneczki, który ja wolę nazywać „kolorem lat dziewięćdziesiątych”.

A skoro już przy kolorach jesteśmy, to wiecie skąd Theodore „Blue” Edwards ma swoją ksywkę? Jako malutkie dziecko zakrztusił się i zanim został uratowany, zdążył zsinieć na twarzy. Działo się to na oczach jego rodzeństwa, które potem zaczęło wołać na niego „blue boy”…

Cóż, nie jest to może „origin story” godne bohatera komiksowego, ale i tak Blue stał się jednym z niewielu koszykarzy, o których życiu nakręcono film… Konkretnie o tym etapie jego życia, który zaczął się wraz z przeprowadzką do Grizzlies. Blue poznał w Kanadzie pewną kobietę, której – jak przystało na koszykarza NBA – zrobił nieślubne dziecko. Edwards chciał żeby prawa do opieki nad chłopcem przyznano jemu i jego żonie. Sprawa zrobiła się głośna, gdy zagrano kartą rasową: ponieważ matka dziecka była biała, obóz państwa Edwards argumentował, że ciemnoskóry chłopczyk będzie miał lepiej u ciemnoskórych rodziców. Ta taktyka okazał się skuteczna, bo sąd, po apelacji koszykarza, przyznał mu prawa do opieki. Matka jednak nie rezygnowała i sprawa trafiła do Sądu Najwyższego Kanady, który ostatecznie wydał wyrok korzystny dla niej… I właśnie o tym opowiada film telewizyjny „Playing For Keeps”, znany też jako „What Color Is Love?”

Blue Edwards w czasie pobytu za północną granicą USA nie tylko miał udział w najsłynniejszym vancouverskim procesie o określenie władzy rodzicielskiej, ale też był autorem dwóch z trzech najsłynniejszych rzutów w historii Vancouver Grizzlies. 5 stycznia 1996 roku zakończył dogrywkę meczu z 76ers zwycięskim buzzer-beaterem…

…a 3 kwietnia 1996 zdobył ostatnie punkty w starciu z Timberwolves, które pozwoliły Miśkom przerwać passę 23 porażek i uniknąć wyrównania ówczesnego rekordu kolejnych przegranych (należącego do Cavaliers i obejmującego koniec sezonu 81/82 i początek rozgrywek 82/83):

(Gdy ktoś się zastanawiał jaki jest ten trzeci najważniejszy rzut w historii zawodowej koszykówki w Vancouver, to odsyłam do wpisu na temat Chrisa Kinga)