Fun Fact: Trudno nazwać Dennisa Rodmana człowiekiem wielu talentów, zwłaszcza, jak się oglądało jego próby przejścia do innej branży, takie jak „Ryzykanci” i „Simon Sez”. Na boisku dość szybko też wybrał sobie specjalizację, dlatego znamy go praktycznie tylko i wyłącznie jako zbierającego piłki.
A jednak Robak miał przynajmniej jeden ukryty talent.
Jeśli wierzyć dziennikarzowi Detroit Free Press, Mitchowi Albomowi, który wiosną 1991 roku w Atlancie siedział w tym samym barze co gracze Pistons po meczu z Hawks, Rodman wymiata na automacie do gry w koszykówkę.
Tamtego wieczora spędził przy nim większość czasu, otoczony tłumkiem gapiów ochającym i achającym gdy Dennis umieszczał kolejne piłeczki w obręczy. Jak dobry w to był? W pewnym momencie zaproponował Albomowi zakład: jeśli wyzwie na pojedynek trzy osoby i w pojedynkę będzie miał lepszy wynik niż cała trójka łącznie, dziennikarz napisze coś o nim na łamach Detroit Free Press. Albom relacjonował ten moment następująco:
„Niech będzie” – mówię. „Ale co mam napisać?”
„Eeeee… napisz, że powinienem mieć własny program telewizyjny. Z udziałem dzieci.”
„Umowa stoi”, potwierdzam, ale tak naprawdę myślę „CO?”
W szranki z Robakiem stanęli ostatecznie kamerzysta z Detroit, inny dziennikarz sportowy oraz grzejący ławę w Tłokach podkoszowiec, Mark Hughes. Pierwszy z nich rzucił 24 punkty, drugi – 22, a ostatni – 68. Odpowiedź Rodmana? 152 punkty.
I dlatego właśnie ostatnia część artykułu Alboma zaczyna się tak:
Scott Hastings Fact: W której części uniwersum Scotta Hastingsa rozegrała się opisana powyżej sytuacja? Otóż tytułowy bohater Tygodnia Scotta Hastingsa jest współwłaścicielem baru, w którym Dennis Rodman dominował na automacie.
Hastings założył bar „Jocks & Jills” w 1986 roku razem z ówczesnymi kolegami z drużyny Jastrzębi – Dokiem Riversem, Randym Wittmanem i Johnem Battle – oraz słynnym reporterem Craigiem Sagerem. Choć już dwa lata później wyprowadził się ze stanu Georgia, to swój biznes zostawił w dobrych rękach.
Gdy Mitch Albom pisał swój tekst o wieczorze w „Jocks & Jills”, Hastings był już zawodnikiem Pistons, a lokal miał na koncie dwa kolejne tytuły sportowej knajpy roku w Atlancie. Jego wyjątkowość – oprócz podobno najzimniejszego piwa, najlepszych skrzydełek i najlepszych burgerów oraz imponującego zestawu telewizorów – płynęła także z faktu, że, jak pisze Albom:
Był to na pewno jedyny bar na świecie z więcej niż jednym zdjęciem Scotta Hastingsa wiszącym na ścianie. Jest ich tu co najmniej tuzin: Hastings rzucający z wyskoku jako Jastrząb z Atlanty, Hastings w stroju Miami Heat, Hastings jako Tłok, Hastings grający w golfa, Hastings machający ręką, Hastings po prostu stojący. Nie wiedziałem nawet, że istnieje tak dużo zdjęć Scotta Hastingsa.
Perfekcyjna puenta, choć to jeszcze nie koniec Tygodnia Scotta Hastingsa, który na pewno dołączy do wąskiego grona laurek stworzonych dla jego bohatera.
NBA 90s blog 